Na swych urodzinach statek otrzymał nazwę „Périere”. Przez lata żeglował na linii atlantyckiej i do Australii, zmieniał właścicieli, banderę i przeznaczenie, ale pozostał jednym z ostatnich pełnorejowców. Od 1888 roku znany jako „Lancing”. Zrobiło się o nim głośno w 1908 roku kiedy zakończył w Szkocji rekordowy rejs przez Atlantyk. Dokonał przeprawy transatlantyckiej, która stała się legendarna, docierając do przylądka Wrath w Szkocji, 6 dni i 18 godzin od Nowego Jorku – to około 3266 mil morskich i średnia prędkość około 20 węzłów. Pojawiły się wątpliwości, czy ten czas dotyczył przejścia z Nowego Jorku, czy z dalej na wschód położonej Nowej Fundlandii, ale kapitan A. Christofferson, który służył jako chłopiec na skandynawsko-amerykańskim liniowcu „Frederik VIII”, potwierdza tę wersję. Napisał, że jego statek opuścił Nowy Jork w tym samym czasie, a jego prędkość eksploatacyjna wynosiła 17,5 węzła. Kiedy jednak dotarli do Cape Wrath, okazało się, że „Lancing” wyprzedził ich o pełne 24 godziny. Statek był bardzo szybki. Już rok wcześniej odbył 75-dniową podróż do Melbourne. Byłby to doskonały rejs z Wielkiej Brytanii (skąd większość kliprów wełnianych popłynęła do Australii), ale Kristiania/Oslo, skąd żaglowiec wyruszył, jest oddalone o kolejne 1500 km drogą morską od Falmouth.

Kilka lat wcześniej, „płynąc na wschód” do Melbourne w latach 1890–1891, „Lancing” zanotował niezwykłą prędkość 18 węzłów w ciągu 4 kolejnych wacht i został zapisany w Księdze Rekordów Guinnessa (1976) jako osiągający 22 węzły – największa prędkość, jaką osiąga żaglowyy statek handlowy. „Lancing” był także ostatnim czteromasztowym statkiem z pełnym rejowym ożaglowaniem (36 żagli) – większość innych statków tamtej epoki to barki – a mierząc 405 stóp (123,4 m) był także najdłuższy. Miało to niewątpliwie wpływ na jego dużą prędkość, ponieważ umożliwiało tworzenie smukłych linii przy jednoczesnym zachowaniu ładowności. Jej maszty główne miały długość 203 stóp (61,8 m) od nadstępki do topu, a reje miały szerokość 98 stóp i 9 cali (30,09 m). Statek zakończył żywot w czerwcu 1925 roku na skałach.