Był armatorem z Mariehamn na Wyspach Alandzkich. Słynął z floty windjammerów , którymi operował do końca życia, głównie na handlu zbożem z Australii do Europy. Erikson był związany z żeglarstwem praktycznie przez całe swoje życie. Wyszedł na morze w wieku 9 lat, w wieku 19 lat dowodził żaglowcem na Morzu Północnym i był kapitanem wielu statków z ożaglowaniem rejowym, zanim został właścicielem.

Jego statki zostały kupione tanio, ponieważ większość firm żeglugowych przeszła na statki parowe na przełomie wieków; Erikson często nabywał statki po cenach złomu.  We wczesnych latach dwudziestych XX wieku nadal istniała pewna konkurencja o sprzedawane żaglowce – przedsiębiorstwo żeglugowe F. Laeisz zamawiało nawet nowe żaglowce w latach dwudziestych – ale w latach trzydziestych Erikson był właścicielem znacznej części działających statków rejowych na świecie. W marcu 1935 kupił Moshulu , „jedną z najlepszych stalowych barek na wodzie”, za jedyne 12 000 dolarów. Pod koniec lat 30. handel zbożem w Australii Południowej był praktycznie jedynym opłacalnym zastosowaniem dla windjamerów, i to tylko wtedy, gdy armator minimalizował koszty tak bardzo, jak to możliwe. Erikson odpowiednio zaopatrywał swoje statki w załogę i zaopatrzenie, ponieważ były one niezbędne, aby jego statki mogły żeglować szybko i sprawnie, ale nie dostarczał ani więcej załogi ani sprzętu, niż było to konieczne. Duże czteromasztowe barki Eriksona rutynowo pływały w rejsach o długości 30 000 mil morskich (56 000 km) z mniej niż 30-osobową załogą.