W 1994 roku latarnia została wpisana na listę zabytków English Heritage pod numerem 1291000. Latarnia sąsiaduje z latarnią morską Hurst Point oraz latarnią morską St Catherine. Pierwsze żądania zbudowania latarni na bardzo niebezpiecznym przylądku wyspy Wight zostały skierowane do korporacji Trinity House w 1781 roku, która otrzymała od Korony patent na jej budowę w styczniu 1782 roku. Latarnię rozpoczęto budować według projektu R. Juppa w 1785 roku. Pierwsza latarnia została zbudowana na klifowym wybrzeżu The Needles ponad 140 metrów ponad poziom morza. Z powodu częstych mgieł często stawała się bezużyteczne ze względu na swoje położenie.W 1859 roku Trinity House zdecydowało o budowie nowej latarni na kredowych skałach kończących The Needles na poziomie morza. Zaprojektowana przez Jamesa Walkera granitowa wieża latarni o wysokości ponad 33 metrów i grubości ścian do około 106 cm u podstawy oraz 61 centymetrów w górnej części. W 1987 na jej szczycie zbudowano lądowisko dla helikopterów. W 1994 roku latarnia została zautomatyzowana i jest sterowana z Trinity House Operations Control Centre w Harwich. Była jedną z ostatnich trzech nadzorowanych przez latarników w Wielkiej Brytanii. W 2010 roku rozpoczęto projekt wartości pół miliona funtów w celu zabezpieczenia i renowacji latarni. Latarnia morska The Needles (Igła) to część dziedzictwa historycznego dumnej Anglii. Stoi na południowo-zachodnim cyplu wyspy Wight i pomaga żeglarzom zmierzającym z Kanału La Manche do Cieśniny Solent i dwóch niezwykle ważnych brytyjskich portów: Southampton i Portsmouth. Pełni rolę podobną jak polskie Rozewie; jest symbolem tradycji morskiej kraju i swoistym znakiem rozpoznawczym. Dla ludzi morza to ważny punkt odniesienia i elemnt morskiej kultury.

Te współrzędne zna chyba każdy brytyjski żeglarz: 50°39′44,2″N 1°35′30,5″W. Usytuowana jest w Alum Bay, miejscu bardzo znanym w kraju, gdzie w ciągu ostatnich 200 latach działo się naprawdę wiele. Dlaczego latarnia nazywa się Igła? Nazwa wywodzi się z pierwotnego wyglądu skał. Początkowo formacja skalna składała się z czterech szpiczasto zakończonych skał, z których najwyższa, zwana żoną Lota, została zniszczona przez sztorm w roku 1764.

Nieco historii

W 1780 roku grupa armatorów i kupców zwróciła się do władz w sprawie budowy w tym miejscu latarni morskiej, która zapobiegłaby wielu morskim wypadkom. Koniec Cieśniny Solent to trudny akwen; morskie prądy pływowe, wiry, przemieszczanie materiału dennego, do tego częste mgły i kapryśne wiatry. Jednym słowem spiętrzenie problemów nawigacyjnych utrudniających życie armatorom i powodujących straty materialne dla kupców. Władze propozycję poparły, ale dopiero w 1785 roku rozpoczęto budowę trzech nowych latarni morskich: jednej na klifie nad Needles, jednej na Hurst Point i jednej na St Catherine’s Down (która pozostała niedokończona i nigdy nie została zapalona); wszystkie trzy zostały zaprojektowane przez Richarda Juppa. 29 września 1786 roku na 150-metrowej wysokości klifie stanęła wieża latarni. Światło początkowo świeciło na biało, ale 1 marca 1840 r. zmieniono je na czerwone, aby nie mylić z nowo wzniesioną latarnią na Przylądku św. Katarzyny. Przed wycofaniem z eksploatacji, od St Alban’s Head do Hurst Point, światło świeciło na czerwono w kierunku morza.

Nie rozwiązała ona jednak problemów, ponieważ postawiono ją na szczycie wysokiego klifu, co powodowało, że jej wierzchołek często spowijała mgła. Wymagała zmian, ale na nie trzeba było czekać prawie wiek. W 1859 roku ukończono budowę kolejnej latarni, tym razem usytuowanej bliżej poziomu morza, a oficjalny debiut nastąpił 1 stycznia tegoż roku. Przed rozpoczęciem prac nad nową wieżą wycięto spory kawałek skały, aby zapewnić równą podstawę. Wykopano również tunele w skale za wieżą, aby zapewnić pomieszczenia do przechowywania zapasów. Palnik olejowy z czterema koncentrycznymi knotami zapewniał źródło światła na szczycie nowej wieży a optykę dostarczono przez firmę Henry-Lepaute z Paryża. Granitowa cylindryczna wieża o wysokości 33 metrów miała zapewnić bezpieczeństwo statkom zmierzającym do portów południowej Anglii. Zaprojektował ją James Walker, a budowa pochłonęła astronomiczną wówczas kwotę 20 tysięcy funtów.

Latarnia stanowiła kompleks obiektów, wszak musiano zapewnić pomieszczenia dla trzech latarników pełniących tu swoje wachty trwające cały miesiąc. Nierzadko warunki pogodowe zmuszały do wydłużenia dyżurów o dwa tygodnie, co było nieuniknione ze względu na dostanie się do wieży przez rozszalałe morze.

Sama wieża początkowo pozostawiona była jako zwykły granit, bez zdobień i malowania, ale marynarze skarżyli się, że na tle skał jest słabo widoczna w dzień. W 1886 roku została pomalowana szerokim czarnym paskiem, a części metalowe latarni również zostały pomalowane na czarno. W 1922 roku zainstalowano mocniejszy żarowy palnik oparów parafinowych, który zwiększył intensywność światła z 35 000 do 500 000 świec. W czasie II wojny światowej wskutek niemieckiego ataku lotniczego latarnia poważnie ucierpiała,  zniszczeniu uległy obiektyw i lampa. 1 czerwca 1943 roku miał miejsce tragiczny incydent.  Nalot bombowy zniszczył maszynownię, zabijając trzech dyżurnych, którzy schronili się w budynku. RT Grenfell, C. Tomkins i WE Jones zostali pochowani na miejscowym cmentarzu w wiosce Niton, a upamiętniająca ich tablica znajduje się na parterze głównej wieży. Po wojnie latarnię wyremontowano: w 1946 r. zainstalowano nowe oświetlenie elektryczne (zasilane generatorami diesla dostarczającymi prąd stały o napięciu 100 V), następnie, w 1948 roku, dla latarni wykonano nową, stałą optykę.

Modernizacja w cieniu protestów

Codzienna eksploatacja odciskała swoje piętno na granitowym budynku, jednak konieczne remonty odwlekano. Przełom nastąpił w roku 1987. Na szczycie budynku zainstalowano platformę dla helikopterów w celu ułatwienia komunikacji. Jej montaż poprzedziła ogólnonarodowa dyskusja, czy jest to w ogóle możliwe, że z dnia na dzień zmieni się architektura zabytkowego obiektu. Nie  wszyscy byli temu projektowi przychylni, wielu widziało w nim zamach na uświęconą tradycję i bezczeszczenie symbolu. Przeważyły jednak względy praktyczne i platformę zainstalowano. Lądowanie pierwszego śmigłowca pokazywano we wszystkich stacjach telewizyjnych na Wyspach. Wkrótce okazało się, że to nie koniec zmian. Kolejnym kamieniem milowym była rezygnacja z zasilania latarni prądem stałym o napięciu 100 volt z własnych generatorów. Ułożono podwodny kabel zasilający i wraz nim nadeszła nowa epoka. Niebawem też, bo 8 grudnia 1994 roku, ostatni latarnik zakończył służbę; odtąd latarnia sterowana była automatycznie. Warto dodać, że The Needles była jedną z trzech ostatnich w Wielkiej Brytanii latarni obsługiwanych ręcznie.

Latarnia to nie tylko światło. Początkowo latarnia była wyposażona w dzwon zawieszony pod galerią, który pełnił funkcję sygnalizacji mgłowej. Uderzał raz na 7,5 sekundy; uruchamiany był mechanizmem zegarowym, ale używanie go było trudną pracą, bo obciążniki napędowe są bardzo ciężkie i trzeba je często nakręcać. W 1906 r. zainstalowano trzcinowy sygnalizator mgły wraz z parą silników olejowych w podziemiach wieży do dostarczania sprężonego powietrza; zabrzmiał z trzech akustycznych rogów, które wystawały przez dach latarni, dając jeden długi dźwięk co piętnaście sekund. W 1946 roku, w ramach elektryfikacji, generatory diesla Gardnera zastąpiły silniki olejowe; zasilały one również sprężarki do klaksonu mgłowego, które zainstalowano wraz z zestawem zbiorników powietrza tuż pod pomieszczeniem z latarnią. Do 1964 r. stroiki zastąpiono dwoma zestawami „supertyfonowych” trąbek powietrznych, zamontowanych na parapecie otaczającym latarnię, które rozbrzmiewały dwa razy co 30 sekund. Powietrzny sygnał mgły supertyfonu został w późniejszych latach zastąpiony dwoma kierunkowymi sygnałami mgły Honeywell ELG 500 Hz sterowanymi za pomocą detektora mgły. Stosy emiterów zostały zamontowane na poziomie galerii poza konstrukcją lądowiska. W 1994 r. zostały one z kolei zastąpione emiterami elektrycznymi w ramach procesu automatyzacji.

Oryginalna optyka z układami zielonego i czerwonego szkła dająca różne kolorowe sektory światła pozostała po zautomatyzowaniu, ale zainstalowano nowy trójpozycyjny zmieniacz lamp z dwiema lampami głównymi 1500W 240V i lampą awaryjną 24V zasilaną bateryjnie.

Igła jest monitorowana i kontrolowana przez łącze telemetryczne telefonu komórkowego z Centrum Kontroli Operacji Trinity House w Harwich, Essex. Inspekcja dokonywana jest raz w miesiącu i obejmuje funkcjonowanie wszystkich urządzeń technicznych latarni.

Dziś główną lampą jest żarówka 1500W; stała optyka z kolorowymi sektorami pozostaje w użyciu od 2019 r. Ze względu na stan warstw kredy, na których zbudowano latarnię morską, w kwietniu 2010 r. ogłoszono projekt o wartości 500 000 funtów, mający na celu powstrzymanie zapadania się latarni morze. W ciągu 12 tygodni firma Nuttall John Martin wykonała wykop wokół podstawy latarni morskiej, aby zainstalować pierścień słupów stabilizujących wzmocnionych betonem.

Atrakcje turystyczne

Przylądek, na którym znajduje się latarnia, jest siedzibą parku rozrywki Alum Bay. Do dyspozycji turystów jest wyciąg krzesełkowy kursujący w dół klifu w pobliże skał. Ciekawostką są słynne warstwowe skały o rzadko spotykanych barwach. Jest jeszcze jeden obiekt, o którym przez lata nie wolno było wspominać. To budynki stworzone do budowy rakiet W latach 1955-1971 na miejscu starej Baterii Igieł zbudowano ściśle tajne centrum rozwoju pocisków rakietowych i rakiet kosmicznych. Było tam ponad 600 metrów kwadratowych pomieszczeń kontrolnych, w których pracowało jednocześnie do 240 osób. Opracowali rakiety kosmiczne o nazwie „Czarna noc” i „Czarna strzała”. Rakieta Czarny Rycerz odniosła duży sukces z 22 misjami testowymi. Początkowo rakieta była wyłącznie rakietą testową, ale na początku lat 60. była używana do przenoszenia modułów badawczych w górne warstwy atmosfery, a w 1971 r. na orbitę wystrzelono jedynego w całości brytyjskiego satelitę. Obiekt jako ściśle tajny, był tak zakonspirowany, że wielu okolicznych mieszkańców nie wiedziało nawet o jego istnieniu. W późniejszych latach budynki zniszczono, a stację przeniesiono. Dokąd? Nie wiadomo, rząd tej informacji nie upowszechniał. Wraz ze zmianą lokalizacji w ciągu kilku tygodni lokalna społeczność zmniejszyła się o kilkadziesiąt osób, którzy wyprowadzili się nagle nie informując o tym swoich sąsiadów.

Światło na Igle ma dwa sektory białe, dwa czerwone i jeden zielony, z jednym zintensyfikowanym czerwonym sektorem, są one przedstawione w następujący sposób:

• Brzeg z wzmocnionym czerwonym sektorem do 300 oznacza Skały Św. Antoniego

• Biały sektor 300 do 083 oznacza podejście do Kanału Igieł od zachodu

• Czerwony sektor 083 do 212 oznacza Bank Półpasiec

• Biały sektor 212 do 217 wyznacza drogę przez Kanał Igieł

• Zielony sektor 217 do 224 oznacza bezpieczny kanał obok The Hatherwood Rocks and the Warden Ledge