Sam Weiland nazwał go „Ludowym”. Natomiast żeglarze nazywali go po prostu „Weilandem”. Charakteryzował się prostą konstrukcją i łatwością wykonania nawet przez początkujących szkutników. Nie znaczy to jednak, że miał słabe osiągi, rozwijał prędkość powyżej 50 km/ h. Zbudowano ponad setkę tych bojerów, do czasów współczesnych dotrwało kilkanaście, ponoć jeszcze kilka z nich lata w okolicach Charzyków.

Zostały wyparte przez konstrukcję DN, obecnie najpopularniejszy na świecie bojer. Jeden ze ślizgów znajduje się w zbiorach Muzeum Morskiego w Kątach Rybackich, maszt nie jest w nim zainstalowany z powodu zbyt niskiego pomieszczenia, ale można z bliska zobaczyć oryginalnego Weilanda.

Otto (Otton) Weiland w 1912 roku, jako pierwszy w Polsce, przebudował łódź rybacką na jacht żaglowy stając się tym samym pierwszym prywatnym armatorem jachtu na ziemiach polskich. Pływał po Jeziorze Charzykowskim, szkoląc okazjonalnie także miejscową młodzież. W 1919 roku skonstruował pierwsze ożaglowane sanie stając się pionierem sportu bojerowego. Pierwszy ślizg bojerowy odbył się w Chojnicach w 1920 roku, co upamiętnia obelisk w tamtejszym Parku Tysiąclecia.

W 1924 roku Weiland został współzałożycielem Polskiego Związku Żeglarskiego i został wybrany wiceprezesem tej organizacji. W latach trzydziestych reprezentował Polskę w Europejskiej Unii Żeglarstwa Lodowego. Podczas wojny ukrywał się będąc prześladowanym przez Niemców po tym jak nie chciał podpisać volkslisty uważając się za Polaka. Po wojnie był represjonowany przez władze PRL, odsunięto go od działalności społecznej nie pozwalając zarazem na objęcie stanowisk w administracji publicznej. Pracował w chojnickim klubie jako kierownik przystani, tej samej, którą przed wojną ufundował lokalnej społeczności żeglarskiej. W 1952 roku został wybrany sekretarzem na Polskę Międzynarodowego Związku Klasy „Latający Holender”. Zmarł w 1966 roku.