Decyzja zapadła na spotkaniu Międzynarodowej Federacji Żeglarskiej World Sailing w Sarasocie w Stanach Zjednoczonych, gdzie dokonano głosowania nad poważną zmianą w programie igrzysk olimpijskich, które w 2024 roku odbędą się w Paryżu. Tym samym zakończyła się pewna epoka w olimpijskim żeglarstwie. Z programu wycofano klasę, która brała udział w 15 kolejnych regatach olimpijskich, od 1952 do 2008 roku. W jej miejsce włączono klasę jachtów kilowych dwuosobowych przeznaczonych do regat morskich.

Finn narodził się w pracowni szwedzkiego projektanta kajaków Rickarda Sarby’ego w 1949 roku jako jego zgłoszenie do konkursu projektowego mającego na celu wybór nowego pontonu monotypowego na Igrzyska Olimpijskie w Helsinkach w 1952 roku. Cokolwiek jeszcze myślał tego dnia, nie mógł sobie wyobrazić, że 60 lat później żeglarze na całym świecie będą nadal cieszyć się tym samym projektem i ścigać się nim. W 2012 roku

Od ponad sześciu dekad ta rasowa, jednoosobowa łódź ma nieobliczalny wpływ na świat żeglarstwa, będąc połączeniem popularnej łodzi klubowej, legendy olimpijskiej i nauczyciela wielu czołowych żeglarzy. Fin jest jednym z ocalałych w żeglarskim świecie. Przetrwał liczne ponowne selekcje klas olimpijskich i 60 lat starannego rozwoju technicznego, od drewnianych kadłubów, drewnianych masztów i żagli bawełnianych z lat 50. XX wieku, przez kadłuby z TWS, po maszty węglowe i żagle kevlarowe z lat 90. XX wieku. Przez lata był krytykowany za to, że jest trudny w żeglowaniu i kosztowny w prowadzeniu kampanii, ale zawsze zwyciężał. Mimo to umocnił swoją pozycję najlepszego na świecie pontonu do taktycznej i technicznej żeglugi jednoosobowej.

Finn udowodnił jedno, że zmiana dla samej zmiany rzadko jest dobrym pomysłem. Finn nadal dostarcza światu żeglarstwa najwyższej klasy żeglarzy, którzy przechodzą z klasy do większych rzeczy. Być może to nie przypadek, że dwóch jego najsłynniejszych sterników i obaj zdobywcy medali olimpijskich w Finn (John Bertrand (AUS) – brąz 1976; Russell Coutts (NZL) – złoto 1984) – obaj stanęli na czele Pucharu Ameryki.

Ale Finn to coś znacznie więcej niż tylko igrzyska olimpijskie – szczyt, do którego wielu dąży, a który niewielu osiąga, ale z którym wszyscy fińscy żeglarze mogą się identyfikować i z którego mogą się uczyć. Żeglowanie Finem idzie w parze z rozwijaniem siły charakteru, wytrwałości, wytrwałości i wyzwaniem, aby naprawdę dobrze zrobić coś trudnego. Dla wielu Finn jest idealnym ucieleśnieniem ideału olimpijskiego, niezależnie od tego, gdziekolwiek żegluje, i być może jest to największa atrakcja pontonu, który od pół wieku prosperuje jako wiodąca klasa na światowej scenie żeglarskiej.

Początki

Wszystko zaczęło się w 1948 roku, kiedy Fińskie Stowarzyszenie Żeglarskie zastanawiało się, jakich łodzi użyć na Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku w miejsce klasy Olimpijka. W związku z brakiem odpowiedniego projektu w Skandynawii zorganizowano konkurs na projekt mający na celu znalezienie jednoosobowego jachtu, który mógłby być używany głównie do zawodów międzyskandynawskich, ale mógłby być również używany na igrzyskach olimpijskich.

Szwedzki projektant kajaka Rickard Sarby zgłosił projekt do konkursu i choć początkowo nie został on wybrany, został zaproszony do wzięcia udziału w wyścigach próbnych, ponieważ zbudował już prototyp. Odbyło się kilka serii prób i 15 maja 1950 roku Fińskie Stowarzyszenie Żeglarskie przyjęło łódź jako klasę olimpijską.
​

foto wikipedia.org

w tekście wykorzystano materiały zawarte na stronie internetowej klasy Finn.