Uczestnik VIII Igrzysk Olimpijskich w Paryżu w 1924 r. w wioślarstwie w konkurencji czwórka ze sternikiem. W 1925, po zdobyciu wicemistrzostwa Polski w tej konkurencji, Fronczak zakończył uprawianie wioślarstwa, w pełni poświęcając się żeglarstwu. Był członkiem Yacht Klubu Polski w Warszawie. Absolwent jednego z dwóch kursów zorganizowanych przez gen. Zaruskiego w 1931 r. w ośrodku morskim w Gdyni, gdzie razem z Franciszkiem Barem, Stefanem Zastawnym i Zygmuntem Pankiewiczem zdobył pierwsze w Polsce dyplomy kapitanów morskich. Z Zaruskim odbył kilka rejsów morskich na jachtach „Temida I” i „Temida II”. Podczas wojny uczestniczył w konspiracyjnym ruchu sportowym w Warszawie. W listopadzie 1939 r. zorganizował w swej fabryce przy ul. Podchorążych 57 zebranie żeglarzy w celu zabezpieczenia sprzętu żeglarskiego i dokumentów Polskiego Związku Żeglarskiego. Wspólnie z Kazimierzem Dembowskim w marcu 1940 r. zainicjował budowę trzech łodzi płaskodennych o pow. 10 m² żagla, konstrukcji Juliusza Sieradzkiego. Z inspiracji Fronczaka wiosną 1941 r. rozpoczęto kursy żeglarskie, na których prowadził zajęcia z pływania, manewrowania i meteorologii (na kursach tych wykładali także żeglarze-olimpijczycy – Janusz Zalewski i Leon Jensz). W 1943 r. zorganizował w na Górnej Wiśle pod Siekierkami konspiracyjne regaty żeglarskie. Po wojnie przystąpił do odbudowy żeglarstwa polskiego. Działał w Yacht Klubie Polski w Warszawie, będąc przez jedną kadencję jego wicekomandorem. Działał także w PZŻ. W latach 1946-47 był współorganizatorem i instruktorem pierwszych morskich ośrodków na Zalewie Szczecińskim w Podgrodziu i Trzebieży, a w latach następnych – w Jastarni. W kadencjach 1949 i 1950 był wiceprezesem PZŻ do spraw technicznych, a ponadto w 1950 r. etatowym inspektorem technicznym Związku. W 1951 r. z przyczyn politycznych został odsunięty od działalności społecznej w środowisku żeglarskim. Powrócił do niej po 1956 r., podejmując pracę w różnych komisjach PZŻ. Będąc w latach 1960-81 członkiem Głównej Komisji Dyscyplinarnej PZŻ, skutecznie oddziaływał na rozwój życia związkowego, a w szczególności jego aktywność wychowawczą i szkoleniową. Z pasją zajmował się także techniczną stroną polskiego jachtingu. Miał duży udział w rozwiązaniu  osprzętu, wnętrza i pokładu jachtów „Jurand” i „Śmiały”. Był wychowawcą wielu pokoleń polskich żeglarzy. Obok żeglarstwa, które uprawiał niemal do 80 roku życia, zajmował się sportem motorowodnym. Był Członkiem Honorowym Yacht Klubu Polski, a 12 stycznia 1980 r. XXVIII Sejmik PZŻ nadał mu godność Członka Honorowego PZŻ.