„Red Jacket” był kliprem wyjątkowym, jednym z największych i najszybszych, jakie kiedykolwiek zbudowano. Był także pierwszym statkiem firmy White Star Line. Został nazwany na cześć Sagoyewathy, słynnego wodza Indian Seneka, nazywanego przez osadników „Czerwoną Kurtką”. Został zaprojektowany przez Samuela Hartta Pooka, zbudowany przez George’a Thomasa w Rockland w stanie Maine i zwodowany w 1853 roku jako ostatni statek z tej stoczni.

Podczas swojego pierwszego rejsu „Red Jacket” ustanowił rekord prędkości dla żaglowców przeprawiających się przez Atlantyk, podróżując z Nowego Jorku do Liverpoolu w 13 dni, 1 godzinę, 25 minut od doku do doku. Jego kapitanem był doświadczony dowódca Asa Eldridge z Yarmouth w stanie Massachusetts, a jego załoga liczyła 65 osób.  Statek był bardzo szybki, bez trudu utrzymywał szybkość 17 węzłów (31,5 km/h). Parowiec Collins Line przybywający do Liverpoolu (który opuścił Nowy Jork dwa dni przed Red Jacket) poinformował, że Red Jacket był tuż za rufą. Gdy wchodził do portu, holowniki próbowały wciągnąć linę na pokład klipra, ale płynął zbyt szybko. Kilka dni po przybyciu „Czerwonej Kurtki” do Liverpoolu dokładność dziennika okrętowego – a tym samym uczciwość jej kapitana – została zakwestionowana w liście do The Times of London, prawdopodobnie najważniejszej wówczas gazety na świecie. List pochodził z bardzo autorytatywnego źródła, Lloyd’s of London, ale był podpisany tylko inicjałami autora. Wywołało to ostrą obawę następnego dnia przez drugiego korespondenta, który również nie ujawnił swojego nazwiska, ale był wyraźnie Amerykaninem. Trzy dni później ostatnie słowo w tej korespondencji trafiło do samego Asy Eldridge; The Times wydrukował od niego list (wysłany we własnym imieniu), w którym cierpliwie wyjaśniał, dlaczego oryginalny korespondent mylił się w swojej interpretacji dziennika okrętowego. W Liverpoolu „Czerwona Kurtka” zyskała miedziane dno i wyposażano kabiny na potrzeby transportu australijskich imigrantów. Został kupiony przez Pilkington & Wilcox i innych inwestorów z Liverpoolu, a rejestr zmienił się 24 kwietnia 1854 r. (Większość wtórnych źródeł podaje, że rok później statek kupili Brytyjczycy, kopiując błąd popełniony przez wcześniejszych historyków). Pod dowództwem kapitana Samuela Reida (który był jej właścicielem 1/16) dotarła do Melbourne w 69 dni. Tylko jeden kliper, James Baines, kiedykolwiek był szybszy.

13 czerwca 1859 r. podczas rejsu z Liverpoolu do Melbourne zderzył się z brytyjskim statkiem handlowym „Elizabeth Walker”, który zatonął. „Red Jacket” uratował załogę „Elizabeth Walker”, która podróżowała z Buenos Aires w Argentynie do Londynu. „Red Jacket” służył w handlu imigrantami do 1867 roku, kiedy został australijskim i indyjskim frachtowcem przybrzeżnym. W maju 1871 r. osiadł na mieliźnie w Cantick Head na Orkadach podczas podróży z Kalkuty do Dundee w Forfarshire. Został refloated , czyli wycofany ze służby.

Los statku

W 1872 roku "Red Jacket" został przewoźnikiem drewna z Quebecu do Londynu, dołączając do kliprów „Marco Polo” i „Donalda McKay”, którzy „zakończyli swoje dni” w transatlantyckim handlu drewnem w Quebecu. 29 stycznia 1878 r. wpłynął do Plymouth w hrabstwie Devon w z dużym przeciekiem kadłuba, a jego załoga odmówiła kontynuacji rejsu. W 1883 roku „Red Jacket” został sprzedany Blandy Brothers, portugalskiej firmie żeglugowej na Maderze jako pływający magazyn węgla. Podczas silnego sztormu zaciągnął kotwice i 16 grudnia 1885 r. został wyrzucony na brzeg; sprzedaż jej wraku wyniosła zaledwie 113 funtów.