Sam Weiland nazwał go „Ludowym”. Natomiast żeglarze nazywali go po prostu „Weilandem”. Jego największymi zaletami były prostota konstrukcji i niewielki koszt budowy, bowiem w tamtym czasie wszystkie bojery powstawały siłami samych żeglarzy lodowych, zazwyczaj w klubach żeglarskich. Bojery Weilanda były chętnie stosowane do szkolenia młodzieży, były w miarę bezpieczne, ponieważ nie osiągały wielkich prędkości, a zarazem stwarzały szansę na masowe szkolenie narybku zainteresowanego zimowym żeglowaniem. Prezentowany egzemplarz jest częścią ekspozycji Narodowego Muzeum Morskiego, oddziału w Kątach Rybackich.