Urodził się 10 kwietnia 1925, był obywatelem francuskim urodzonym i wychowanym w Wietnamie, będącym wówczas częścią francuskich Indochin. Opuścił region na początku wojny wietnamskiej na pokładzie dżonki. W Indonezji nabył jacht „Marie-Thérèse” będący w bardzo złym stanie, ale tylko na taki było go stać. Po remoncie ruszył niespiesznie do Francji, ale po sztrandowaniu na wyspie Diego Garcia musiał zmienić plany.

Otrzymał miejsce do cumowania na statku zaopatrzeniowym płynącym do wyspy Mauritius, gdzie osiadł  na trzy latazbierając środki na nową łódź, którą zbudował dla siebie. Żeglował przez przystanki w RPA i St. Helena do Indii Zachodnich, ale na etapie z Trynidadu do St. Luciapo raz kolejny rozbił się z powodu fizycznego wyczerpania. Odebrany i zabrany z powrotem na Trynidad przez przyjaciół, postanowił udać się bezpośrednio do Francji, ponieważ wydawało się, że jest to jedyne miejsce, w którym mógł zarobić wystarczająco dużo, aby zbudować zdatną do żeglugi łódź. Udało mu się dostać pracę na statku towarowym, który zawiózł go do Francji, przez Hamburg , gdzie znalazł pracę w firmie medycznej podczas pisania książki ( Vagabond des Mers du Sud ) o swoich doświadczeniach. Następnie przeniósł się na południe Francji, gdzie poślubił Françoise de Cazalet, córkę przyjaciół rodziny, z którą później żeglował po świecie. Za pieniądze ze swojej książki zamówił stalowy kecz o długości 39 stóp, który nazwał Joshua, na cześć Joshui Slocuma , pierwszej osoby, która samotnie opłynęła świat. Ostatecznie on i Françoise opuścili Marsylię w październiku 1963 roku, pozostawiając jej troje dzieci w szkołach z internatem. Po zimowaniu w Casablance popłynęli najpierw na Wyspy Kanaryjskie, potem do Trynidadu i przez Kanał Panamski na Wyspy Galapagos. Po dwóch latach spędzonych w każdym z tych miejsc dotarli na Tahiti, ale zdali sobie sprawę, że kończy im się czas i zostało im tylko osiem miesięcy na powrót do swoich dzieci. Tak więc Moitessier zaproponował, aby Joshua wrócił do domu nie przez Ocean Indyjski i Kanał Sueski, jak pierwotnie planowano, ale na wschód, najszybszą trasą, w tym przejściem przez budzący postrach przylądek Horn. Po przybyciu do Francji, w Wielkanoc 1966, odbyli, wbrew jego zamiarom, najdłuższy rejs jachtem bez międzylądowania w historii — 14216  mil morskich, w ciągu 126 dni, rekord świata, który przyniósł mu natychmiastowe uznanie w całej światowej społeczności żeglarskiej .

Podróż Joshui – „Długa droga”

Dyskusje między Moitessierem i jego przyjaciółmi Billem Kingiem i Loïckiem Fougeronem na temat samotnej, niekończącej się podróży dookoła świata zwróciły uwagę Robina Knoxa-Johnstona , który również rozpoczął przygotowania, zanim Sunday Times przyznał nagrodę Złotego Globu za pierwszą osobę, która opłynęła samotnie bez postoju, bez pomocy w jak najkrótszym czasie. Nieco niechętnie Moitessier zdecydował się popłynąć Joshuą do Plymouth, aby spełnić kryterium wyścigu wypłynięcia z angielskiego portu, ale opuścił go kilka miesięcy po kilku mniejszych, a przez to wolniejszych łodziach.

Wypłynął z Plymouth 23 sierpnia 1968 r. i po krótkim przejściu na południe, 20 października 1968 r. minął Przylądek Dobrej Nadziei. Gdy 5 lutego 1969 minął Przylądek Horn, podjął ważną decyzję. Przez cały dotychczasowy rejs nie otrzymywał żadnych informacji o postępach innych zawodników.

Po okresie ciszy na Oceanie Indyjskim, kiedy Moitessier popadł w depresję i odkrył jogę jako sposób na kontrolowanie swoich nastrojów, zaczął myśleć o zmianie planów i niepłynięciu do Europy, co uważał za przyczynę wielu swoich zmartwień. Pomysł kontynuowania podróży na Wyspy Galapagos umocnił się, gdy przeszedł przez Pacyfik, choć nadal był zdeterminowany, by najpierw zakończyć rejs. W końcu, po minięciu Przylądka Horn, przeszedł kryzys, gdy południowo-wschodni wichura znów zaczęła go spychać na północ, a jego relacja z jego procesów myślowych przed udaniem się na Przylądek Dobrej Nadziei odzwierciedla wewnętrzne zamieszanie. Wahał się z podjęciem ostatecznej decyzji, wreszcie jednak zdecydował wystrzeliwując list z procy na pokład przepływającego statku. Udało mu się przekazać wiadomość do londyńskiego Timesa, stwierdzając: „parce que je suis heureux en mer et peut-être pour sau her mon âme” („ponieważ jestem szczęśliwy na morzu i może by ocalić moją duszę”).

Choć zdeterminowany i wciąż mający szansę na zwycięstwo, stracił szansę na natychmiastową sławę i rekord świata, i żeglował przez kolejne trzy miesiące. Sir Robin Knox-Johnston wygrał wyścig jako jedyny legalny finiszer i został pierwszym człowiekiem, który samotnie opłynął glob bez zatrzymywania się.

Chociaż zrezygnował z wyścigu, Moitessier nadal okrążał kulę ziemską, mijając Przylądek Dobrej Nadziei w Południowej Afryce, a następnie po raz drugi opłynął prawie dwie trzecie trasy, cały czas bez przerwy i głównie w ryczących latach czterdziestych. Ustanowił kolejny rekord najdłuższego przelotu jachtem bez międzylądowań, łącznie 37 455 mil morskich w ciągu 10 miesięcy. Jednak zdecydował, że on i Joshua miał dość i 21 czerwca 1969 roku trafił na Tahiti, skąd dziesięć lat wcześniej wraz z żoną wyruszył do Alicante w Hiszpanii. W ten sposób zakończył swoją drugą osobistą podróż dookoła świata, łącznie z poprzednią podróżą z żoną.

Nie można powiedzieć, czy Moitessier wygrałby, gdyby ukończył wyścig, bo pływałby w innych warunkach pogodowych niż Knox-Johnston. Biorąc pod uwagę fakt, że jego czas, od startu do Przylądka Horn, wynosił około 77% czasu Knox-Johnston, byłby to bardzo wyrównany wyścig. Jednak Moitessier twierdzi, że nie wygrałby.

Moitessierowi zajęło dwa lata ukończenie książki o jego podróży na Tahiti, podczas której poznał Ileanę Draghici, z którą miał syna Stephana. Przenieśli się na atol Ahe , gdzie Moitessier próbował uprawiać owoce i warzywa. Ileana namawiała go do przeprowadzki do Ameryki, aby dokończyć filmy o jego żeglowaniu, ale po dwóch latach wypłynął na swoim statku Joshua.

W grudniu 1982 roku aktor filmowy Klaus Kinski zaproponował Moitessierowi czarter jachtu, ponieważ Kinski miał zagrać w filmie o żeglarstwie i chciał trochę doświadczenia. Popłynęli z San Francisco do Cabo San Lucas w Meksyku i zakotwiczyli na plaży. W sztormie na lądzie Joshua zerwał się z kotwicy, został uderzony i pozbawiony masztu przez inny jacht, Frieling, a następnie wylądował wraz z 25 innymi jachtami na plaży. Moitessier i załogi innych jachtów przez wiele dni kopali rów, ale koszty ratowania były zbyt wysokie, więc sprzedał wrak Reto Filli (Szwajcaria) i Jo Daubenbergerowi (USA) za 20 USD. Podczas przypływu w pełni księżyca holowany trawler i buldożer zepchnęły jacht z powrotem do morza, a ona wypłynęła swobodnie. Później Paul Clements i Johanna Slee kupili jacht i wylądowała w Port Townsend w stanie Waszyngton. W 1990 roku Joshua został sprzedany przez Slee i obecnie jest odrestaurowany i zacumowany w Muzeum Morskim w La Rochelle we Francji

Po dalszych podróżach Moitessier wrócił do Paryża, aby napisać swoją autobiografię Tamata and the Alliance. Żeglarz był działaczem ekologicznym, który protestował przeciwko broni jądrowej na Południowym Pacyfiku i nadmiernemu rozwojowi nabrzeża Papeete na Tahiti. Moitessier zmarł na raka prostaty 16 czerwca 1994 roku i został pochowany w nieformalnym zakątku głównego cmentarza w Bono w Bretanii we Francji. Odwiedzający jego grób zostawiają tematyczne prezenty, takie jak procy , tworząc niektóre elementy sanktuarium.

Wyciągnięty na brzeg w 2019 roku w celu gruntownej naprawy, Joshua, słynna żaglówka Bernarda Moitessiera właśnie rozpoczęła pracę po trzech latach pomiarów i poszukiwania finansowania.

Po piaskowaniu statku, po ujawnieniu silnej korozji dna – poszycie miejscami straciło ponad połowę swojej grubości – firmie Lecamus zlecono wykonanie kotłowni, która polegała również na przerobieniu części cięciwy. Ciepło uwolnione przez spawanie pasów częściowo zniszczyło farbę wewnętrzną, która miejscami skorzystała z piaskowania i nowego cyklu malowania, po zdemontowaniu iluminatorów i okuć.

Do tego dochodzi ponowny montaż po renowacji bukszprytu i jego bukszprytu, naprawa zbiorników świeżej wody, wymiana okuć przelotowych, nie mówiąc już o naprawie rur spustowych kokpitu i instalacji elektrycznej. Joshua, uzbrojony przez stowarzyszenie Friends of the La Rochelle Maritime Museum, powinien wrócić do swojego żywiołu w następnym sezonie. 

fot. Marek Słodownik )prawa zastrzeżone)