W rejestrze polskich kapitanów posiada patent numer 2. W latach dwudziestych XX wieku żeglował po Wielkopolsce z innymi – jak on – harcerzami, pionierami polskiego żeglarstwa. Na morze wypłynął w roku 1933, szkolił się na kursie żeglarskim w Ośrodku Morskim w Gdyni. Jeszcze przed wojną pływał na żaglowcu ZHP „Zawisza Czarny” i był ostatnim kapitanem Harcerskiego Ośrodka Żeglarskiego w Kiekrzu. Krótko po wojnie w lipcu 1945 roku osiedlił się w Szczecinie, gdzie od początku organizował życie żeglarskie. Był wykładowcą na pierwszym teoretycznym kursie żeglarskim w Szczecinie. Działał w Lidze Morskiej, Sekcji Żeglarskiej AZS, Jachtklubie AZS. Kierował pracami Okręgowego Związku Żeglarskiego (1957-64), zasiadał także we władzach Polskiego Związku Żeglarskiego. W roku 1949 inicjował pierwsze szczecińskie „Regaty Jesienne o Błękitną Wstęgę Jeziora Dąbskiego”, a od roku 1958 organizował prestiżowe Międzynarodowe Regaty o puchar „Gryfa Pomorskiego”. Dzięki jego staraniom w Trzebieży ulokowano Centralny Ośrodek Żeglarski PZŻ, który wkrótce stał się najważniejszym ośrodkiem szkoleniowym w Polsce. Na przełomie lat 50. i 60. uruchomił w Szczecinie produkcję jachtów klasy „Cadet” i „Optymist”. Pływał po Morzu Bałtyckim i Północnym, dowodził m. in. s/y: „Witeź II”, „Radogost”, „Swantewit”, „Conrad”, „Chrobry”, „Śmiały”, „Jurand”. Od 1960 roku posiadał stopień kapitana motorowodnego (nr patentu 12). Odnosił sukcesy jako zawodnik regatowy, pełnił funkcje sędziego żeglarskiego i instruktora, ceniono go jako wychowawcę kilku pokoleń żeglarzy, propagatora żeglarstwa, społecznika. Był uznanym rzeźbiarzem i konserwatorem zabytków, współtworzył Muzeum Miejskie w Szczecinie oraz Muzeum Miasta Szczecina. Posiada odznakę „Zasłużonego Działacza Żeglarstwa Polskiego” nr 28 (7.12.1956 r.). Jego imieniem nazwano jeden z jachtów klasy Opal, jakie należały do COŻ Trzebież.