Była to niewielka kamienna wieża z 16-kątną laterną. Wysokość konstrukcji wynosiła 21,3 metra, a latarnię zasilono 15 lampami Arganda. Wkrótce dokonano zmiany źródła światła instalując aparat Fresnela I klasy. Obsadę latarni stanowiło dwóch latarników i pomocnik, a wszystkich obowiązywał bardzo surowy regulamin służby. 1 stycznia 1875 roku uruchomiono drugą latarnię, świecącą białym światłem, a powstała ona w celu wyraźnego odróżnienia LM Rozewie od leżącego nieopodal Czołpina. Obydwie latarnie swiciły do 1910 roku, później dokonano radykalnej przebudowy i w tym kształcie latarnia przetrwała do roku 1978, kiedy to podwyższono korpus stalowy ze względu na zasłaniające światło buki rosnące na klifie. Ostatecznie podwyższono wysokość latarni o 8 metrów, a zasięg zwiększono do 26 Mm.

Z latarnią wiąże się miłą legenda o rzekomym pisaniu w niej utworów literackich przez Stefana Żeromskiego, który jakoby miał napisać tutaj „Wiatr od morza”. W obiekcie stworzono nawet pokój Żeromskiego. Latarnia została wpisana do rejestru zabytków w 1972 roku. Nieopodal latarni znajduje się pomnik zbudowany z kawałków granitu ku czci wojska, które objęło Pomorze w dniu zaślubin Polski z morzem. Pomnik stał pierwotnie w innym miejscu, ale w ubiegłej dekadzie został odnowiony i przeniesiony w bardziej eksponowane miejsce.

Dziś latarnię Rozewie odwiedza kilkaset tysięcy turystów rocznie, znajduje się w niej ekspozycja o tematyce morskiej, a w ostatnich latach rozpoczęto prace zmierzające do rewitalizacji budynku starej latarni.