Był synem leśnika. Dzieciństwo spędził w Białowieży, Siedlcach, Łosicach. Po wojnie rodzice osiedlili się w Charnowie k/ Ustki.W 1952 r. ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Pracował w Państwowej Szkole Morskiej w Gdyni, najpierw krótko, bo od 1 sierpnia 1952 r. do 1 października 1953 r., kiedy to został zwolniony z powodu spóźnienia na naradę z ministerialną dyrektor. Powodem spóźnienia był sztorm, który zastał Szpetulskiego na morzu. Szpetulski walcząc z żywiołem z trudem doprowadził jacht do portu. Po usunięciu z Państwowej Szkoły Morskiej podjął pracę w Lidze Przyjaciół Żołnierza, gdzie pracował do 1954 r. W latach 1955-1969 pracował w Studium Wychowania Fizycznego Akademii Medycznej w Gdańsku. W tym czasie aktywnie działał w Akademickim Związku Sportowym w Gdańsku, m.in. jako komandor Akademickiego Klubu Morskiego, gdzie wyszkolił setki żeglarzy. W 1962 r. uzyskał patent jachtowego kapitana żeglugi wielkiej /10.04.1962/. W 1969 r. powrócił do Wyższej Szkoły Morskiej w Gdyni, gdzie pracował jako starszy wykładowca w Studium Wychowania Fizycznego. W tym samym roku założył Akademicki Klub Morski przy WSM w Gdyni. Od października 1984 r. był kierownikiem Ośrodka Sportów Wodnych przy WSM w Gdyni. Powoływany był do licznych komisji oceniających i klasyfikujących działalność sportową, głównie żeglarską /m.in. był przewodniczącym Morskiej Komisji Sportowej/. Podczas jego działalności, przez klub przewinęło się około dwustu kapitanów jachtowych, a około stu zdobyło w klubie stopień kapitana jachtowego. Był komendantem kilkudziesięciu szkoleniowych obozów żeglarskich. Jako oficer, kapitan pływał po Bałtyku, Atlantyku, Morzu Północnym, Morzu Śródziemnym, Adriatyku na różnych jednostkach.

Wniósł wielki wkład w rozwój wychowania morskiego w zakresie żeglarstwa morskiego, żeglarstwa lodowego, narciarstwa wodnego, windsurfingu i wioślarstwa. Przygotował wielu przyszłych oficerów Marynarki Handlowej, studentów, pracowników WSM poprzez żeglarstwo do rozumienia istoty pracy na morzu, specyfiki tego zawodu. W 1990 r. przeszedł na emeryturę, ale dalej pasjonował się żeglarstwem. Włączył się także do działalności związkowej, pracując w Komisji Zakładowej Solidarności przy WSM w Gdyni, zasiadając m.in. w komisji rewizyjnej. Karierę sportową zaczął na studiach, podczas których zdobył mistrzostwo w Ogólnopolskich Mistrzostwach Bojerowych. W tej dyscyplinie był później wielokrotnym mistrzem i wicemistrzem Polski w klasie Monotyp XV. Był pierwszym polskim medalistą w żeglarstwie. W 1957 r. otrzymał srebrny medal w Mistrzostwach Europy w klasie Latający Holender. W 1959 r. wygrał wraz z Romanem Szadziewskim eliminacje do Igrzysk Olimpijskich Rzym 1960. Niestety start na igrzyskach /regaty rozgrywane były w Neapolu/ uniemożliwił mu paraliż spowodowany ciężkim wypadkiem i długa rekonwalescencja. W 1963 r. ponownie z Romanem Szadziewskim wygrał eliminacje do Igrzysk Olimpijskich Tokio 1964 /regaty rozgrywane były w Enoshimie/. Niestety Polska nie wysłała ekipy żeglarzy. W 1984 r. jako kapitan zwyciężył na jachcie s/y „Jan z Kolna” dwa etapy /Saint-Malo–Bermudy i Bermudy–Halifax/ w regatach oceanicznych The Tall Ships’ Races w klasie C, zorganizowanych na 450-lecie odkrycia Kanady przez Jacques’a Cartiera. Zmarł 28 stycznia 1999 r. Do ostatnich godzin życia był na morzu. Podczas rejsu jachtem „Joseph Conrad” /którym opiekował się przez kilkadziesiąt lat/ na Zatoce Gdańskiej poczuł się źle i jednostka musiała zawrócić do portu w Gdyni. Został zniesiony z jachtu i przewieziony do szpitala, gdzie po kilku godzinach zmarł. Pochowany został na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku. Posiadał liczne odznaczenia, w tym m.in. Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę Zasłużonego Działacza AZS, Medal 60-lecia Szkoły Morskiej i honorową odznakę Zasłużonego Działacza Żeglarstwa Polskiego /17.12.1967/.