5-osobową załogą dowodził Bruno Peyron. Była to pierwsza próba zorganizowana w ramach Jules Verne Trophy, a rejs zakończył się powodzeniem po 79 dniach i 6 godzinach. Tak rozpoczęła się najbardziej prestiżowa rywalizacja w żeglarstwie oceanicznym.

Jules Verne Trophy to nagroda za najszybsze opłynięcie świata dowolnym typem jachtu bez ograniczeń co do wielkości załogi, pod warunkiem zarejestrowania statku w organizacji i opłacenia wpisowego. Jacht posiadający trofeum Juliusza Verne’a niekoniecznie będzie posiadał absolutny rekord świata. Trofeum po raz pierwszy przyznano pierwszemu jachtowi, który opłynął świat w mniej niż 80 dni. Nazwa nagrody nawiązuje do powieści Juliusza Verne’a W 80 dni dookoła świata , w której Phileas Fogg przemierza planetę (choć koleją i parowcem ) w 80 dni. Obecny posiadacz jest IDEC Sport sterowany przez Francisa Joyona w 40 dni 23 godziny 30 minut 30 sekund.

Geneza

Na tak szalony pomysł wpadł w połowie lat 80. francuski żeglarz regatowy Yves le Cornec. Wrócił właśnie z atlantyckich regat z Kanady do Francji i w gronie znajomych celebrował sukces. Jego jacht przepłynął dystans 3 tysięcy mil z oszałamiającą wówczas średnią prędkością 12,8 węzłów. Na kalkulatorze szybko policzył, że żeglując z identyczną prędkością Ziemię można okrążyć w 80 dni bez 5 minut. Tyle trwała hipotetyczna podróż dookoła świata Phileasa Fogga, bohatera powieści Julesa Verne’a. Florence Arthoud, z Titouanem Lamazou opracowali regulamin takiego rejsu i rozesłali do przyjaciół żeglarzy.

Pod koniec stycznia 1991 roku Florence i Titouan zarejestrowali stowarzyszenie „Dookoła świata w 80 dni”, które miało się stać wkrótce koordynatorem nagrody Jules Verne Trophy. Swoim projektem para postanowiła zainteresować dwóch wielkich żeglarzy: Robina Knox-Johnstona i Petera Blake’a. Pierwszy z nich to rekordzista z roku 1969, kiedy jako pierwszy człowiek na świecie opłynął świat w 313 dni na jachcie „Suhaili, drugi to weteran regat Whitbread, w których startował pięciokrotnie i ostatecznie wygrał je w roku 1990. Obydwaj zapalili się do pomysłu i rozpropagowali go w prasie brytyjskiej i nowozelandzkiej, tym samym projekt Jules Verne Trophy stał się marką globalną. W połowie października 1992 roku oficjalnie powołano do życia nagrodę dla załogi, która opłynie świat w czasie poniżej 80 dni, rozpoczęły się gorączkowe przygotowania.

Zasady tej rywalizacji są proste; opłynięcie świata pod żaglami dowolnej konstrukcji jachtem w rejsie załogowym trasą wokół trzech przylądków w czasie poniżej 80 dni. Dystans teoretyczny to 29 tysięcy mil morskich, czyli niespełna 54 tysiące kilometrów, ale zdarza się, że załogi nadkładają kilka tysięcy mil w poszukiwaniu optymalnej pogody i uciekania przed ekstremalnymi warunkami pogodowymi. Żeglarze startują na trasę w dowolnym momencie, mogą żeglować razem lub w pojedynkę, trzeba swój zamiar zgłosić wcześniej i uregulować niemałe wpisowe.

Opłynięcie świata pod żaglami w rejsie załogowym dzisiaj nie jest już wyczynem spektakularnym, dokonały tego setki żeglarzy. Ale perspektywa się zmienia diametralnie jeśli weźmiemy pod uwagę, że najszybsi z nich na wokółziemski rejs potrzebują zaledwie 6 tygodni. Geneza tego współzawodnictwa

Dalsze losy żeglarzy

Pomysłodawca współzawodnictwa, Yves le Cornec, nie popłynął w swój wymarzony wokółziemski rejs, nie wystartował później w żadnych poważnych regatach oceanicznych. Zajmuje się prowadzeniem rejsów czarterowych, żegluje do dzisiaj. Titouan Lamazou po wpadce z eksperymentalnym i przewymiarowanym 44-metrowym jachtem także nigdy już nie popłynął w żadnych regatach. Zajął się malarstwem, żegluje na swojej mobilnej pracowni, organizuje wystawy, jest popularnym twórcą marynistycznym. Florence Arthoud zginęła w wypadku helikoptera kilka lat temu. Peter Blake został w połowie lat 90. zwycięzcą regat o Puchar Ameryki, który obronił 5 lat później. W grudniu 2001 roku został zastrzelony na Amazonce na pokładzie swego jachtu badawczego podczas projektu ekologicznego. Robin Knox Johnston żegluje po dziś dzień pomimo 80 lat na karku. Olivier de Kersauson już nie żegluje, ostatnio pełnił rolę patrona francuskiego zespołu regatowego przygotowującego się do regat o Puchar Ameryki. Bruno Peyron także jest na żeglarskiej emeryturze, pływa wyłącznie dla przyjemności w krótkich rejsach, jego brat Loick wciąż ściga się w regatach, ale w ostatnich kilku latach startował na historycznych jednostkach znanych powszechnie sprzed kilkudziesięciu lat.

Trasa
Punkt startowy Jules Verne Trophy wyznacza wyimaginowana linia między latarnią morską Créac’h na wyspie Ouessant ( Ushant ) we Francji a latarnią Lizard Lighthouse w Wielkiej Brytanii . Łodzie muszą okrążyć świat, opuszczając przylądki Good Hope , Leeuwin i Horn na lewą burtę i przekroczyć linię startu w przeciwnym kierunku.
Linia startu jest otwarta od oficjalnej ratyfikacji regulaminu trofeum przez Światową Radę Rekordów Prędkości Żeglarstwa .

Zasady
Jules Verne Trophy jest przyznawane pretendentowi, który pobije poprzedni rekord Juliusza Verne’a w rejsie dookoła świata pod żaglami . Zwycięzca trzyma trofeum do czasu poprawienia swojego rekordu. Łodzie muszą być napędzane wyłącznie naturalnymi siłami wiatru i załogi, ale trofeum jest otwarte dla każdego typu łodzi bez ograniczeń. Wielkość załogi również nie jest ograniczona. Opłynięcie musi odbyć się bez międzylądowania i bez fizycznej pomocy z zewnątrz, chociaż dozwolone jest wyznaczanie tras pogodowych na lądzie. Zawodnicy muszą przestrzegać pewnych zasad bezpieczeństwa.

Rekordy

Rok        skipper                                  nazwa jachtu          typ jachtu            czas(dni,godz,min,s)   średnia prędkość (w)

1993 Bruno Peyron    „Commodore Explorer”   katamaran    79,06,15,56                    11,35

1994 Peter Blake, Robin Knox-Johnston “ENZA New Zealand” katamaran    74,22,17,22               12

1997 Olivier de Kersauson “Sport Elec”      trimaran               71,14,22,08                 12,66

2002 Bruno Peyron                       “Orange”           katamaran                  64,08,37,24                    13,98

2004 Olivier de Kersauson    ‘Geronimo”           trimaran                    63,13,59,46                    15,52

2005 Bruno Peyron                            “Orange”           katamaran                 50,16.20,04                    17,89

2010 Franck Cammas “Groupama 3”               trimaran                 48.07.44,52                     18,70

2012 Loick Peyron  “Banque Populaire V”  trimaran                45,13,42,53                     19,75

2017 Francis Joyon   “IDEC Sport”             trimaran                 40,23,30,30                      21,96

foto: Yvan Zedda/ Groupama Team, Marek Słodownik