Opracowany przez francuskiego inżyniera budownictwa i fizyka Augustina-Jeana Fresnela (1788-1827), pierwszy Fresnel został zainstalowany w latarni morskiej Cordouan. Zarząd Northern Lighthouse zainstalował swój pierwszy obiektyw jakieś 12 lat później, w 1835 roku w latarni morskiej Inchkeith, drogiej technologii promowanej przez Alana Stevensona (1807-65). Soczewki te stały się znane jako „wynalazek, który uratował milion statków” i były używane w latarniach morskich na całym świecie.

Latarnia morska Cordouan to aktywna latarnia morska położona 7 kilometrów na morzu, w pobliżu ujścia ujścia Gironde we Francji. Na wysokości 67,5 m (221 stóp) jest dziesiątą co do wysokości „tradycyjną latarnią morską” na świecie.

Cordouan, „Patriarcha latarni morskich”, jest zdecydowanie najstarszą latarnią morską we Francji, której budowę rozpoczęto w 1584 r., A zakończono w 1611 r. Zaprojektowana przez czołowego paryskiego architekta Louisa de Foix, latarnia morska jest czymś w rodzaju arcydzieła renesansu , czerpiąc inspirację z rzymskich mauzoleów oraz pałaców, katedr i fortów renesansu. W XVIII wieku dodano trzy kondygnacje.

Ze względu na swoją wyjątkową renesansową architekturę i świadectwo rozwoju latarni morskich, latarnia morska w Cordouan została wpisana na listę zabytków w 1862 roku, a w 2021 roku została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Małe wieże ostrzegawcze istniały na wysepce od 880 roku, ale pierwsza właściwa konstrukcja została wdrożona przez Edwarda, Czarnego Księcia, ponieważ Guienne była wówczas angielską prowincją. Miała 16 metrów (52 stopy) wysokości, z platformą na szczycie, na której palono drewno. Oprócz wieży na wysepce zbudowano niewielką kaplicę. W drugiej połowie XVI wieku wieża popadła w ruinę, a zagrożenie dla żeglugi zagroziło handlowi winem z Bordeaux. Doprowadziło to do budowy obecnego Tour de Cordouan.

Używając bloków wyłożonych wapieniem, De Foix najpierw zbudował okrągłą podstawę o średnicy 41 metrów (135 stóp) i wysokości 2 metrów (8 stóp), aby wytrzymać atak fal. Wewnątrz znajdowała się wnęka o powierzchni 2 metrów kwadratowych do przechowywania wody i innych zapasów. Powyżej dobudowano cztery kondygnacje o coraz mniejszych rozmiarach. Parter składał się z okrągłej wieży o średnicy 15 metrów z mieszkaniami dla czterech strażników wokół jej wewnętrznej ściany. Pośrodku znajdował się bogato zdobiony hol wejściowy o powierzchni 2,0 m2 i wysokości 6,1 m. Druga kondygnacja to Apartament Królewski, składający się z salonu, przedpokoju i szeregu szaf. Na trzecim piętrze znajdowała się kaplica z kopulistym dachem wyróżniającym się pięknem mozaiki. Powyżej znajdowała się latarnia drugorzędna, a nad nią sama Latarnia. Było to 60 metrów nad poziomem morza i widoczne z odległości 8–10 km (5–6 mil), a pierwotne światło zapewniały płonące wióry dębowe palone w metalowym pojemniku.

W całym budynku de Foix zadał sobie tyle samo trudu z wystrojem, co z wytrzymałością budynku, a na każdym piętrze było mnóstwo złoconych, rzeźbionych dzieł, elegancko łukowatych drzwi i posągów.

Pierwsze lampy paraboliczne dodano w 1782 r., ale ówczesna latarnia była w bardzo złym stanie. Marynarze krytykowali również brak wysokości światła. Potrzebny był generalny remont. Przeprowadził je w latach 1782-1789 inżynier Joseph Teulère, który zaproponował podwyższenie 30-metrowej wieży, przy zachowaniu parteru i dwóch pięter w stylu Ludwika XVI. Prostota nowych pięter kontrastowała z bogactwem niższych kondygnacji, które zachowały renesansową dekorację.

W 1790 roku, po wzniesieniu latarni morskiej na wysokość 60 metrów nad najwyższymi przypływami, Teulère wynalazł pierwszą obracającą się czaszę oświetleniową. Składał się z lamp Argand obracanych przez maszynę zbudowaną przez zegarmistrza w Dieppe. Paliwem była mieszanka oleju wielorybiego, oliwy z oliwek i oleju rzepakowego.

Pierwszy system obracania soczewek Fresnela, wynalazek Augustina-Jeana Fresnela, zainstalowano w Cordouan w 1823 r. W płaszczyźnie ogniskowej aparatu umieszczono trzy koncentryczne knoty lamp, zasilane olejem rzepakowym za pomocą pompy ssąco-tłoczącej.

System ten został odrestaurowany w 1855 roku i wpisany na listę zabytków w 1862 roku, w tym samym czasie co Notre-Dame de Paris. Oryginalna soczewka Fresnela została zastąpiona obecną soczewką w 1854 roku.

Augustin Jean Fresnel ur. 10 maja 1788 w Broglie, zm. 14 lipca 1827 w Ville-d’Avray) – francuski inżynier i fizyk, laureat Medalu Rumforda (1824). Jeden z pionierów optyki falowej obok Thomasa Younga.Przez wiele lat pracował przy budowach i remontach dróg i mostów.

Prowadził prace z zakresu optyki o fundamentalnym znaczeniu. Był jednym z twórców falowej teorii światła obok Younga. W 1822 odkrył i wyjaśnił polaryzację kołową i eliptyczną światła. Wytłumaczył zjawisko skręcenia płaszczyzny polaryzacji. Zbadał zjawisko przechodzenia światła przez granicę 2 dielektryków i w 1823 sformułował jego prawa. Opracował teorię dwójłomności kryształów i aberracji rocznej światła gwiazd. Przeprowadził doświadczenia nad wpływem ruchu Ziemi na zjawiska optyczne, co stało się podstawą elektrodynamiki poruszających się ciał i szczególnej teorii względności. Głośne stało się jego otwarte przyznanie pierwszeństwa Georges’owi Buffonowi w kwestii stworzenia pomysłu soczewki Fresnela, którą skonstruował w 1822 roku. Jego nazwiskiem nazwano jednostkę częstotliwości (fresnel) odpowiadającą w układzie SI jednemu terahercowi (THz). Jego nazwisko pojawiło się na liście 72 nazwisk na wieży Eiffla.

tekst opracowano na podstawie www.wikipedia.org