Najsłynniejszy admirał w historii floty brytyjskiej, który dwukrotnie pokonał flotę Francji. Na morze wyruszył w wieku 12 lat wstępując do Royal Navy na żaglowcu dowodzonym przez jego wuja, kapitana Maurice’a Sucklinga. Brał udział w wyprawach do Indii Wschodnich oraz uczestniczył w ekspedycjach do Arktyki. W latach 1775-1776 i 1777-1787 służył w Indiach Zachodnich. W 1777 zdał egzamin na porucznika i dostał przydział na fregatę HMS „Lowestoffe”. W 1779 otrzymał rangę komandora i został wyznaczony na dowódcę 32-działowej fregaty HMS „Hinchinbrooke”. Później dowodził jeszcze kilkoma fregatami.

Po powrocie do Anglii w 1787 został przeniesiony do rezerwy. W wojnie z Francją w roku 1793 objął dowództwo 62-działowego okrętu liniowego HMS „Agamemnon”. W czasie udanego ataku na miejscowość Calvi na Korsyce w wyniku uderzenia odłamkiem stracił wzrok w prawym oku. Następnie objął dowództwo większego 74-działowego okrętu liniowego HMS „Captain”. lutego 1797 r., dowodząc tylną strażą okrętów brytyjskich w bitwie morskiej z okrętami hiszpańskimi u przylądka Św. Wincentego, złamał rozkazy przełożonych (nakazujące utrzymanie szyku liniowego) i zastosował własną taktykę wojenną. 25 lipca 1797 roku, podczas nieudanego ataku na port Santa Cruz de Tenerife na Teneryfie, został ranny w prawe ramię na tyle poważnie, że niezbędna okazała się amputacja ramienia. Nie zdołał przeszkodzić Napoleonowi w wyprawie do Egiptu, ale w roku 1798 pokonał francuską flotę w delcie Nilu. Misja w 1798 r. polegała na nadzorowaniu i przechwyceniu okrętów francuskich dowodzonych przez admirała François Boruyesa, które zdołały wymknąć się do Egiptu. Stało się to możliwe podczas wielkiego sztormu, który zniósł okręty brytyjskie w morze. Pościg podjęty przez Nelsona zakończył się zwycięstwem odniesionym w zatoce Abu Quir (tzw. bitwa nad Nilem).

Po tej bitwie Nelson otrzymał stopień wiceadmirała i w 1801 zgodził się służyć we Flocie Bałtyckiej, dowodzonej przez admirała Sir Hyde Parkera. Flota ta pokonała Duńczyków w bitwie pod Kopenhagą określonej jako bitwa kopenhaska (Dania była wówczas sprzymierzeńcem Francji). Po wybuchu nowej wojny z Francją wraz ze swoją flotą znalazł się na Morzu Śródziemnym, gdzie przez 2 lata w Tulonie blokował okręty francuskie. Połączone siły flot – francuskiej i hiszpańskiej doprowadziły do przerwania blokady. 21 października 1805 na żaglowcu HMS „Victory” ostatecznie rozgromił połączone floty Francji i Hiszpanii w bitwie pod Trafalgarem, podczas której został postrzelony w kręgosłup.

Zmarł po czterech godzinach tego samego dnia, w trakcie końcowej fazy bitwy, mając świadomość że odniósł wielkie zwycięstwo. Po przewiezieniu jego ciała do Londynu urządzono mu państwowy pogrzeb i pochowano w Katedrze św. Pawła. W roku 1849 dla uznania jego zasług w Londynie na Trafalgar Square wystawiono mu kolumnę.

fot. Red Coat, wikimedia commons, domena publiczna, MArek Słodownik