II bitwa nad jeziorami mazurskimi została rozegrana podczas I wojny światowej pomiędzy Cesarstwem Niemieckim a Imperium Rosyjskim i zakończyła się zwycięstwem wojsk niemieckich.

Już w styczniu tego roku wojska rosyjskie dowodzone przez Jurija Daniłowa planowały zająć Prusy Wschodnie, a termin ofensywy sprzyjał natarciu zmniejszając właściwości obronne tego regionu. Pierwotne plany zakładały natarcie Rosjan na wojska niemieckie w celu ich wyparcia z Prus Wschodnich, atak zaplanowano na połowę lutego. Plany dowódców rosyjskich wojsk gen. Daniłowa i Stawki zakładały okrążenie i zniszczenie broniącej Prus Wschodnich 8 Armii gen Otto von Belowa, siłami 10 Armii generała Siversa uderzającej ze wschodnich Mazur oraz 12 Armii gen. Plehwe nacierającej z linii Łomża-Pułtusk.

Wyprzedzające uderzenie Niemców na linii Ragneta – Gąbin pokrzyżowało plany ofensywy, a natarcie odcięło znaczną część armii rosyjskiej, której wojska złożyły broń. Feldmarszałek Paul von Hinnedburg i generał Erich Ludendorff dowodzili ofensywą wypierając Rosjan z Prus Wschodnich Operacja miała na celu także udzielenie wsparcia Austriakom walczącym na południu, poprzez związanie walką znacznych sił przeciwnika. Najważniejsza część operacji rozegrała się w okolicach Giżycka. Atak z zaskoczenia przeprowadzono podczas silnej zamieci śnieżnej. Początkowo Niemcy odnosili sukcesy w postaci okrążenia i rozbicia XX Korpusu rosyjskiego, jednak przeciwnatarcie z 22 lutego zatrzymało wojska niemieckie, po czym front na odcinku północnym ustabilizował się. Bitwa znana jest też pod nazwą „Bitwa zimowa na Mazurach”. Straty po obu stronach walk były bardzo duże, jednak to Rosjanie wycofali się nie osiągając żadnego z celów strategicznych zakładanych przed swoją ofensywą. Ostatecznie 27 lutego dowództwo wojsk niemieckich zdecydowało o przerwaniu walk. Plonem tej operacji wojskowej jest kilka cmentarzy wojennych, na których spoczywają polegli żołnierze obu stron konfliktu.

fot. Marek Słodownik (prawa zastrzeżone)