W Kamyszynie spędził część dzieciństwa,  a od 1917 roku działał w zastępie wodnym nowoutworzonej drużyny polskiej. Po śmierci ojca, który podczas wojny zginął na froncie kaukaskim, w 1919 roku wraz z matką i trójką rodzeństwa przedostał się do Polski. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r., mając szesnaście lat służył w harcerskim plutonie łączności przy kompanii inżynierskiej. Po powrocie do Warszawy wstąpił do 39 Warszawskiej Drużyny Harcerzy – Żeglarzy i pełnił w niej kolejno funkcje zastępowego, przybocznego i drużynowego. Będąc instruktorem ZHP, współtworzył harcerską metodykę pracy w drużynach wodnych i żeglarskich. Pracując w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego jako referent do spraw wychowania morskiego i wodnego, nadzorował Kierownictwo Harcerskich Drużyn Żeglarskich i Ligę Morską i Kolonialną. Był jednym z założycieli Polskiego Związku Kajakowego, współtworzył Ligę Morską i Rzeczną.

Od 1930 r. do wybuchu wojny kierował specjalnością drużyn żeglarskich w Głównej Kwaterze ZHP. Był komendantem Międzynarodowego Zlotu Skautów Wodnych w Garczynie w 1932 r. Jako Szef KHD  zainicjował pomysł zakupu dla harcerstwa morskiego żaglowca szkolnego Zawisza Czarny. Do wybuchu wojny pracował nad rozbudową harcerskiej floty. Był zastępcą oraz późniejszym następcą pierwszego komandora Harcerskiego Kręgu Morskiego, Mariusza Zaruskiego. Podczas wojny został awansowany przez dowódcę Armii Krajowej do stopnia podporucznika Marynarki Wojennej. W 1946 r. był wiceprzewodniczącym Zarządu Okręgu ZHP w Gdańsku i inicjatorem odbudowy struktur organizacyjnych Morskiej Chorągwi Harcerek i Harcerzy. Skutecznie pracował nad reaktywowaniem Harcerskiego Ośrodka Morskiego w Gdyni.

Z chwilą odrodzenia się harcerstwa po 1956 roku zaczął propagować ideę pozyskania i zaadoptowania na potrzeby harcerzy lugotrawlera Cietrzew (obecny Zawisza Czarny II ) oraz budowy flotylli harcerskiej Czerwone Żagle. W 1959 roku z byłego Harcerskiego Ośrodka Morskiego w Gdyni (HOM) utworzył Centrum Wychowania Morskiego ZHP, którego komendantem społecznym pozostawał do 1969 roku. Zaprojektował banderę i proporzec wodniacki ZHP, które do dziś towarzyszą harcerzom w ich rejsach.

Za swoją wieloletnią działalność hm. Witold Bublewski został odznaczony ponad 30 odznaczeniami wojennymi i państwowymi, między innymi Srebrnym Krzyżem Zasługi (1935), Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Krzyżem Walecznych (1939), Złotym Krzyżem z Mieczami (1944), Rozetą z Mieczami ZHP (1985), Warszawskim Krzyżem Powstańczym (1984), Medalem za Wojnę Obronną 1939 (1982), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i „Pierścieniem Hallera” Ligi Morskiej (1996). Zmarł w wieku 103 lat 22 lipca 2007 roku w Sopocie, pochowany został na warszawskich Powązkach.