Polski wojskowy, wiceadmirał i morski oficer pokładowy okrętów nawodnych, dowódca Marynarki Wojennej w latach 1919-1925. Służąc w Imperatorskiej Marynarce Wojennej Rosji uzyskał stopień kontradmirała, był dowódcą krążownika „Admirał Makarow”, pancernika „Impieratrica Marija” i brygady pancerników Floty Czarnomorskiej. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej, I wojnie światowej i wojnie polsko-bolszewickiej. Kazimierz Włodzimierz Porębski urodził się 15 listopada 1872 w Wilnie. Był synem Adolfa i Marii z Krejbichów. W 1889 ukończył gimnazjum w Wilnie i wstąpił do Morskiego Korpusu Kadetów w Sankt Petersburgu. Po zakończeniu nauki w 1892 został oficerem rosyjskiej Marynarki Wojennej. W latach 1895-1896 był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Min i Torped w Kronsztadzie.

Po ukończeniu szkoły oficerskiej pływał na okrętach różnych klas, głównie na Oceanie Arktycznym, Morzu Ochockim i Morzu Japońskim. Od 1895 do 1897 służył na krążowniku „Dmitrij Donskoj”. W 1900 został przydzielony na krążownik „Pamiat Azowa”, a po wyokrętowaniu w 1902 skierowany do stoczniowej komisji nadzoru budowy krążownika „Nowik” w Stoczni Schichaua w Gdańsku. Po wejściu okrętu do służby był na nim starszym oficerem i brał na nim udział w wojnie rosyjsko-japońskiej, walczył pod Port Arturem w 1905 w stopniu komandora. Odznaczył się w bitwie na Morzu Żółtym, zdecydowanie opowiadając się za samotnym przedzieraniem się okrętu do Władywostoku. Za udział w bitwie otrzymał m.in. od cara złotą szablę za dzielność (ros. „za chrabrost'”). W latach 1905-1909 dowodził torpedowcem „Triewożnyj”, a następnie został dowódcą krążownika „Admirał Makarow”. Od 1910 do 1913 pływał na Morzu Bałtyckim i Morzu Północnym jako dowódca stawiacza min „Jenisej”. W 1913 został na krótko szefem sztabu w dowództwie portów Morza Czarnego, po czym wyznaczono go dowódcą nowego pancernika „Impieratrica Marija”, na którym służył na początku I wojny światowej. W 1916 był dowódcą brygady pancerników Floty Czarnomorskiej, a na początku 1917 naczelnikiem Ufortyfikowanego Rejonu „Kotka” w Zatoce Fińskiej, dowódcą obrony Zatoki. Następnie został szefem Wydziału Morskiego na Froncie Północno-Zachodnim. Po rewolucji 1917 działał w polskich organizacjach wojskowych w Petersburgu. W połowie 1918 został zwolniony ze służby w rosyjskiej Marynarce Wojennej. Od listopada 1918 przybył do Warszawy, gdzie założył Stowarzyszenie Pracowników na Polu Rozwoju Żeglugi „Bandera Polska”. Przejmował od Niemców urządzenia techniczne na Wiśle. Na początku 1919 został powołany w skład Rady Wojskowej oraz wyznaczony szefem Sekcji Marynarki (od połowy 1919 Departament dla Spraw Morskich) w Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1920 towarzyszył gen. bryg. Józefowi Hallerowi podczas Zaślubin Polski z morzem. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził odcinkiem „Zegrze-Dębe” oraz kierował żeglugą wojenną na Wiśle. Na początku 1922 został wyznaczony na stanowisko szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej, utworzonego w miejsce Departamentu dla Spraw Morskich. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu wiceadmirała ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. W 1920 zainicjował utworzenie polskiej Marynarki Handlowej oraz Szkoły Morskiej. Był autorem programu rozbudowy floty wojennej, wspierał budowę portu w Gdyni oraz spowodował utworzenie Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej i lotnictwa morskiego w Tczewie. W 1921 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Żeglugi Morskiej. Był prezesem Ligi Morskiej i Rzecznej oraz współzałożycielem Yacht Klubu Polskiego. 19 maja 1925 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski zwolnił go ze stanowiska szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej, a Minister Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysław Sikorski przeniósł w stan nieczynny. Pretekstem do zwolnienia admirała z zajmowanego stanowiska była tzw. „afera minowa”. W 1926 wszczęto przeciwko niemu postępowanie karne. Z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1928 Wojskowy Sąd Okręgowy nr 1 umorzył postępowanie wszczęte w 1926 przez Prokuraturę Wojskową. Zmarł po długiej chorobie 20 stycznia 1933 w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

W 1993 w Gdyni odsłonięto jego pomnik, a od 1994 imieniem „Wiceadmirała Kazimierza Porębskiego” wyróżniona jest 8 Flotylla Obrony Wybrzeża. Był awansowany kolejno na stopnie oficerskie: generała podporucznika marynarki – 1918, generała porucznika marynarki – 30 stycznia 1921 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w Korpusie Morskim, wiceadmirała – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 19. lokatą w korpusie generałów.