Uczył się w Kaliszu i Warszawie, studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Po ukończeniu służby wojskowej podjął studia na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Ze sportem zetknął się w Akademickim Związku Sportowym, gdzie w latach 1927-32 pracował jako kierownik sekcji narciarskiej. W roku 1931 był organizatorem i uczestnikiem spływu kajakowego przez Dniestr i Dunaj do Konstantynopola. W latach 1930-34 był stałym współpracownikiem czasopisma „Sport Wodny”, pracował także w Głównej Księgarni Wojskowej. Autor trzech znaczących książek o turystyce kajakowej: „Podręcznik kajakowca” (1933), przewodnika „Szlaki wodne Polski” (1934, 1935) oraz „Budowa kajaków” (1935). Członek AZS Warszawa – lekkoatleta, narciarz, kajakarz, wioślarz, żeglarz, taternik i turysta kwalifikowany. Oprócz czynnego uprawiania sportów prowadził działalność społeczną na niwie ruchu sportowego. Działacz Polskiego Związku Kajakowego. Organizator i uczestnik spływu Dniestrem i Dunajem do Morza Czarnego w lipcu 1931. Współautor Programu wychowania wodnego ZHP. Opracował regulaminy i instrukcje obowiązujące w sporcie wodnym, był autorem opracowania części publikacji „Polska na morzu” poświęconej sportom wodnym. W czasie kampanii wrześniowej walczył pod Ciechanowem i w obronie Modlina (18. Pułk Artylerii Lekkiej), a następnie działał w konspiracji w Warszawie. Podczas okupacji prowadził działalność konspiracyjną w Warszawie i Mińsku Mazowieckim (m.in. gromadził dla Delegatury Rządu na Kraj materiały dotyczące położenia Polaków na ziemiach wcielonych do III Rzeszy). 1 sierpnia 1944 aresztowany na terenie Warszawy, wywieziony do obozu w Pruszkowie i wkrótce rozstrzelany z grupą osób aresztowanych wraz z nim.

Jego syn, Stefan Heinrich przez wiele lat pracował w Polskim Związku Żeglarskim.