1946-1951 – studiował na UJ uzyskując absolutorium z filologii polskiej, dyplom ukończenia studiów II stopnia na Wydziale Dziennikarstwa oraz dyplom ukończenia Szkoły Nauk Politycznych na tymże Uniwersytecie. 1948 – wstępuje do ZAMP, w 1950 wcielonym do ZMP., 1951-1955 – jest sekretarzem redakcji dziennika Nowiny Rzeszowskie. 1953 – wstępuje do PZPR. 1955-1960 – jest zastępcą redaktora naczelnego Polskiego Radia w Katowicach. 1960, luty – 1966 – jest kierownikiem Wydziału Propagandy i Agitacji KW PZPR w Katowicach. 1966, 25 maja – zostaje redaktorem naczelnym Trybuny Robotniczej, ukazującego się w województwie katowickim dziennika, organu KW PZPR. Pod kierownictwem Macieja Szczepańskiego Trybuna Robotnicza stała się największą gazetą w Polsce pod względem nakładu: średni nakład w tygodniu wynosił ponad 400 tys. egzemplarzy (warszawska Trybuna Ludu, główna gazeta partyjna, miała 200-300 tys.). Naczelnym Trybuny Szczepański jest (formalnie) do 23 października 1972.  1968, 16 listopada – wybrany zastępcą członka KC PZPR. 1969, 27 czerwca – zostaje posłem na Sejm z okręgu Rybnik (z ramienia PZPR) po raz pierwszy. Od 29 października do 22 grudnia 1971 jest zastępcą przewodniczącego sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych; później, do końca sprawowania funkcji poselskiej, jest członkiem tej komisji. Posłem będzie przez cztery kadencje (zawsze z okręgu rybnickiego) – formalnie do 19 października 1984 (wygaśnięcie mandatu), praktycznie do 8 października 1980 (uchylenie immunitetu). 1970, 1972, 24 października – Maciej Szczepański obejmuje stanowisko przewodniczącego (prezesa) Komitetu ds. Radia i Telewizji. Zastąpił na nim Włodzimierza Sokorskiego. 1975 – Radiokomitetem zaczyna interesować się Najwyższa Izba Kontroli, której prezesem (w latach 1971-1983) jest Mieczysław Moczar. Kontrole w Radiokomitecie rozpoczynał NIK trzykrotnie: raport pierwszej zniszczono, dwie następne wstrzymano na polecenie prezesa Rady Ministrów, Piotra Jaroszewicza. Po odejściu Jaroszewicza z funkcji premiera (18 lutego 1980) NIK zaczął kolejną kontrolę. 1975, 12 grudnia – Maciej Szczepański zostaje wybrany na członka KC PZPR. 1980, marzec – NIK po raz czwarty „wchodzi” do Radiokomitetu. Tym razem skutecznie. 1980, maj – Mieczysław Moczar, w rozmowie z Edwardem Gierkiem, relacjonując kontrolę NIK w Radiokomitecie, mówi o prezesurze Szczepańskiego w samych superlatywach. Prezes NIK składał również pozytywne sprawozdania na temat Radiokomitetu w sejmie i w prezydium rządu.  1980, 24 sierpnia – nowo mianowany premier, Józef Pińkowski, odwołał Macieja Szczepańskiego ze stanowiska przewodniczącego Komitetu ds. RiTV. 1980, 3 września – „śledztwo w sprawie nadużyć, niegospodarności i marnotrawstwa w Komitecie ds. RiTV, dla zbadania zarzutów wysuwanych przeciwko Maciejowi Szczepańskiemu, byłemu przewodniczącemu Komitetu” rozpoczęła Centralna Komisja Kontroli Partyjnej PZPR.  1980, 22 września – PAP: „W prokuraturze rozważa się sprawę przedstawienia Sejmowi wniosku o uchylenie immunitetu poselskiego M. Szczepańskiego w celu umożliwienia wszczęcia przeciwko niemu postępowania karnego.”  1980, 6 października – Macieja Szczepańskiego wyrzucono z KC. W oficjalnym komunikacie podano: „uchwałą VI Plenum KC PZPR Maciej Szczepański został usunięty z Komitetu Centralnego PZPR.” 1980, 7 października – Maciej Szczepański został wyrzucony z partii. W partyjnej nowomowie brzmi to: „Komitet Zakładowy PZPR w Komitecie ds. RiTV podjął uchwałę o wydaleniu z szeregów członków partii byłego przewodniczącego Komitetu, Macieja Szczepańskiego i byłego zastępcę przewodniczącego Eugeniusza Patyka”. 1980, 7 października – do Sejmu wpłynął wniosek Prokuratora Generalnego PRL „o wyrażenie zgody na pociągnięcie posła M. Szczepańskiego do odpowiedzialności karno-sądowej”. Mówiąc po prostu: wniosek o odebranie immunitetu poselskiego. 1980, 8 października – Sejm uchylił posłowi Maciejowi Szczepańskiemu immunitet poselski.  1980, 15 października – Maciej Szczepański, wezwany na kolejne przesłuchanie do prokuratury, zostaje aresztowany. 1980, 1982, 5 stycznia – w IV Wydziale Karnym Sądu Wojewódzkiego w Warszawie rozpoczęła się rozprawa przeciwko byłym członkom Komitetu ds. RiTV: prezesowi komitetu – Maciejowi Szczepańskiemu, jego zastępcy Eugeniuszowi Patykowi oraz trzem innym członkom kierownictwa tej instytucji. Akta procesowe liczą ponad 120 tomów, każdy po ok. 200 stron. Akt oskarżenia odczytany przez prokuratorów liczył ok. 600 stron. 1984, 13 stycznia – po 282 dniach procesowych sąd orzekł, że były prezes Radiokomitetu przyjął łapówki na kwotę około 1,5 mln złotych, dokonał zaboru mienia na sumę 3,5 mln zł. Sentencja wyroku odczytana przez sędziego Kulczyckiego brzmiała: Maciejowi Szczepańskiemu: 8 lat pozbawienia wolności, 300 tysięcy złotych grzywny, pozbawienia praw publicznych na okres lat pięć, zakazu zajmowania stanowisk kierowniczych w instytucjach państwowych i społecznych przez pięć lat. Z powództwa cywilnego Radiokomitetu Maciej Szczepański ma zapłacić na rzecz tej instytucji 2,5 mln zł odszkodowania. Wyrok nie był prawomocny. Po apelacji sąd zmniejszył go do 6 lat więzienia. 1984, lipiec – na podstawie postanowienia SN, Maciej Szczepański wyszedł na wolność z powodów zdrowotnych. 1984, listopad – prokurator generalny zwrócił się do SN z wnioskiem o darowanie Maciejowi Szczepańskiemu pozostałej kary na podstawie amnestii (ustawa z dn. 21 lipca 1984[17]). Sąd przychylił się do wniosku prokuratora. Abolicja nie objęła 2,5 mln zł odszkodowania zasądzonego na rzecz Radiokomitetu. Po wyjściu na wolność Maciej Szczepański „zajmował się biznesem”, ale publicznie nie podawał na ten temat żadnych szczegółów. 2015, 17 grudnia – Maciej Szczepański zmarł w Warszawie.

tekst na podstawie www.wikip[edia.org